Spotkanie z Teresą Radziewicz

No to ruszamy powakacyjnie… Na dobry początek nowego sezonu zapraszamy na spotkanie z Teresą Radziewicz i jej nową książką, wydaną w Serii Wydawniczej Salonu Literackiego, „rzeczy pospolite”

Spotkanie odbędzie się 26 września, o godzinie 19, w Klubokawiarni „4 POKOJE” (ul. Wileńska 19). Jak zwykle, po spotkaniu Turniej Jednego Wiersza z nagrodą od właścicielki 4 Pokoi.

Teresa Radziewicz – nauczycielka, instruktor teatralny, czasami poetka. Absolwentka Studium Doktoranckiego Instytutu Badań Literackich PAN, redaktorka działu krytyki literackiej kwartalnika literacko-artystycznego sZAFa. Autorka czterech książek poetyckich: „Lewa strona” (SLKKB, Łódź 2009 – Literacka Nagroda Prezydenta Miasta Białegostoku im. W. Kazaneckiego), „Sonia zmienia imię” (KWADRATURA, Łódź 2011), „Samosiejki” (Galeria Literacka BWA i Biblioteka FRAZY, Olkusz 2011 – nominacja do w/w Nagrody) oraz „rzeczy pospolite” (Stowarzyszenie Salon Literacki, Warszawa 2014). Publikowała m.in. w Studium, Tyglu Kultury, Arteriach, Migotaniach, przejaśnieniach, Pro Arte, Notatniku Satyrycznym, Frazie, Toposie. Laureatka ogólnopolskich konkursów poetyckich. Mieszka na Podlasiu, ma także swoje miejsce w sieci: www.reteskowo.blogspot.com.

W tym kraju

Są w tym kraju miejsca, gdzie lepiej nie patrzeć
na domy, góry, rzeki czy jeziora, bo wszystko
nosi w sobie dwa słowa: to tutaj. Nawet fundamenty

potrafią trzymać się języka, który wszystko układa,
czerpiąc siłę z ziemi i prochów – wciąż pamięta,
co znaczy krajobraz urodzenia. Są miejsca,

przed którymi ostrzegają szpalty gazet, codzienne
njusy na Fejsbuku. Nie patrz, nie dotykaj, nie idź
– to grozi. Myślą. Mową. Uczuciem. Zapaleniem.

Rzeczy pospolite

Sprawy normalne, małe codzienności, klocki,
które można układać na tysiąc sposobów

– na przykład wybrać poranki: budzenia się,
szybkie krzątaniny przed wyjściem do pracy,

ostre od światła, zaklejone mgłą, zagłuszone
śniegiem. Na przykład poranki. Albo powroty:

zza progu, z bliska, z daleka, stąd, stamtąd,
skądkolwiek. Powroty. Albo narodzenia:

pęczniejące brzuchy sióstr i przyjaciółek,
zaciśnięte na palcu małe piąstki dzieci

– oślepiająca doskonałość nowego. Albo
pogrzeby, można przecież łączyć

pasujące do siebie sekwencje pożegnań.
Albo jeszcze inaczej – wędrują tygodnie

zamknięte datami. Myślisz: rok, miesiąc.
Albo wszystkie miłości. Albo lepiej

rozstania. To, co z nami robią, przechodzą,
rozsypują nas, składają, utrzymują

w jakiejś stabilności.