Spotkanie z Karolem Samselem

KAROL SAMSEL – mieszka w Ostrołęce. Doktorant Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył studia licencjackie z filozofii w Instytucie Filozofii i Socjologii UW. W ramach pracy doktorskiej bada twórczość Cypriana Norwida i Josepha Conrada w ujęciu komparatystycznym. Krytyk literacki, studia poetyckie publikował m. in. w Tekstualiach, Literacjach, Wakacie, Szafie, Wyspie i na stronach Biura Literackiego. Poeta, autor sześciu tomów poetyckich, w tym najnowszych: Dormitoria (2011) i AltissimumAbiectum (2012). Jego wiersze przełożono na bułgarski, serbski, czeski i słowacki. Laureat nagrody im. Władysława Broniewskiego. Pisze blog Państwo labiryntów: www.karol-samsel.blogspot.com.

Anadiomene

Andrzejowi Gronczewskiemu

Jestem, Anadiomene. Możesz mnie poświęcić:
najpierw zsunie się głowa, matka moich domów,
potem spłynie obojczyk – zawiązka kokonu.
Deszcz wiele porozdziela, przetoczy, oszczędzi.

Nade wszystko surowość. Ciągłe przesłanianie
ciemnych jasną zasłoną, martwych drzewem życia.
Dziś wierzę w osłonięte, wypełniam przebicia
pokruszoną wikliną, z reszty tworzę znamię.

I choć, Anadiomene, zatrzaśnięto bramę,
wszystko już wyjaśnione. Mówię o nadziei,
która zeszła do siebie, chcąc odnaleźć lament

i znalazła potworność. Nikt się nie ośmieli
nazwać jej opiekunką. Uderza odłamek,
mijasz poranionych – niemal zrozumieli.

Kolęda

zmiłuj się ziemio.
oddziel grudę od pryzmy.
oddal zwłoki od ochry.

mój język jest zawiły.
usta: miękki różowy
węzeł, który płuczę

pod wieczór, aby
umacniać zacisk.
mówią: leszczot.

jeśli go zlepisz,
zlepisz kapliczkę
krwią. a zatem

zmiłuj się ziemio,
z której wznosi się
pył – jeśli ma

zrodzić dziecko,
urodzi je choćby
zgięta

pod ciężarem
noża.